|
| , . , |
|
|
| |
| Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η συζήτηση για την κατάρτιση του προϋπολογισμού του 2012 εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον όπου τίποτα σχεδόν, στην Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας, δεν παραπέμπει σε όσα γνωρίζαμε και θεωρούσαμε δεδομένα επί δεκαετίες.
Οι επόμενες εβδομάδες, ίσως και ημέρες, να είναι καταλητικές για την γηραιά Ηπειρο που οι λαοί της στο σύνολο τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, διαπιστώνουν την έλλειψη πολιτικών πρωτοβουλιών και διεξόδων από την κρίση, κατά πολλούς δε, αυτό είναι απότοκο ορισμένων ηγεσιών που είναι κατώτερες των περιστάσεων.
Η Ευρώπη που για την Ελλάδα, μεταπολεμικά, υπήρξε πάντοτε το σύμβολο της προόδου και της πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας, στις μέρες μας ταλανίζεται από την ατολμία συντηρητικών ηγετών που αντιμετωπίζουν την κρίση φοβικά και προτάσσουν το βραχυπρόθεσμο εθνικό συμφέρον έναντι του ιδεώδους της Ένωσης και των λαών της. Σχεδόν πολύ φυσικά έχουν εισαχθεί στις καθημερινές μας κουβέντες ενδεχόμενα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ανήκουστα όπως η διάλυση της ευρωζώνης, η δημιουργία ευρώ δύο ταχυτήτων. Είναι αληθές ότι για πρώτη φορά τους τελευταίους αιώνες, η Ευρώπη χάνει την πρωτοκαθεδρία της στο διεθνές σύστημα. Η Ηπειρος μας που δεν κυριάρχησε στην υφήλιο εξαιτίας της οικονομικής της υπεροχής, αλλά και λόγω των βασικών αξιών της, της Δημοκρατίας, του Δικαίου και του Ουμανισμού, είναι ειρωνεία ότι αυτές ακριβώς τις αξίες, η Ευρώπη της κληρονόμησε από την Αθήνα και τη Ρώμη που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.
Δυστυχώς, δεν κατανοήθηκε, ηθελημένα ή μη - θ΄αποδειχθεί - ότι η οικονομική κρίση της Ελλάδας δεν ήταν ένα τοπικό φαινόμενο που για να αντιμετωπιστεί χρειαζόταν απομόνωση και τιμωρία αλλά υπήρξε ένας προπομπός των μεγάλων τομών και αλλαγών που πρέπει να γίνουν συνολικά σε πολιτικές της Ευρώπης. Ναι, εμείς υπήρξαμε ο αδύναμος κρίκος, έχει ευθύνες η χώρα μας και ο πολιτικός της κόσμος γιατί έσπασε η αλυσίδα και εξαιτίας μας.
Δυστυχώς όμως ο πολιτικός κόσμος και στις τραγικές στιγμές που ζούμε είναι αιχμάλωτος αγκυλώσεων που αναθεματίζουν την πολιτική συνύπαρξη έστω και λίγο πριν την κατάρρευση.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα σημειώσει δεικτικά ότι στο «και πέντε» το 2011, και με καθυστέρηση σχεδόν 2 χρόνων δημιουργήθηκε κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων. Μια κυβέρνηση που προέκυψε μετά την γενναία πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος, στο όνομα του εθνικού συμφέροντος και της προοπτικής της χώρας, εγγυήθηκε μια ευρύτατη πολιτική συνεργασία πάνω σε μια συγκεκριμένη ατζέντα, για να σωθεί η χώρα.
Η πλατιά αποδοχή που επεφύλαξαν οι πολίτες στη λύση της νέας κυβέρνησης συνεργασίας υπό τον Λ. Παπαδήμο αντικατοπτρίζει τη βαθιά τους επιθυμία να ελπίζουν ότι θα διατηρηθούν τα βασικά κεκτημένα ετών και στην διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Είναι στο χέρι μας να διαψεύσουμε όσους απαισιόδοξους διακηρύσσουν - ίσως και με κάποια σκοπιμότητα -ότι η Ελλάδα δεν έχει παράδοση στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Επιτέλους ας ανατρέψουμε αυτήν την παραδοχή. Τα ήθη και οι πρακτικές στο δημόσιο βίο δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να είναι σε αδράνεια, μάλιστα στη συγκυρία και στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία αυτόν το καιρό.
Ομως, κόμματα που συμφώνησαν για μια ευρείας αποδοχής κυβέρνησης, κυρίως τα μεγάλα, με σημαντική ιστορία δεν μπορούν, δεν είναι πρέπον στις κρίσιμες στιγμές, επειδή επί δυο χρόνια συμμετείχαν στο αντιμνημονιακό μέτωπο, να σχοινοβατούν, και ορισμένα στελέχη να υιοθετουν πολιτικές κατά περίπτωση, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Ολοι μας με την συμμετοχή μας σε αυτήν την κυβέρνηση – χωρίς διγλωσσία και παλινωδίες, χωρίς να δημιουργούμε αβεβαιότητες, πρέπει να συμβάλουμε στον εθνικό σκοπό .
Ναι, δεν έχουμε πολιτική παιδεία σε κυβερνήσεις συνεργασίας και αυτό γιατί υπήρξε ένα τραυματικό παρελθον, μεταπολεμικά κυρίως από το 1945 έως το 1953. Υπήρξε τραγική η μη συνεργασία του Γ. Παπανδρέου και του Π. Καννελόπουλου τον Ιούλιο του 1965. Η συνεργασία που αποφάσισαν τον Δεκέμβριο του 1966 απεδείχθη μάταιη. Το πραξικόπημα της Χούντας είχε δρομολογηθεί, οι δυο ηγέτες συμφώνησαν αργά.
Αλλά και όταν μεταπολιτευτικά, τον Νοέμβριο του 1989 δημιουργήθηκε η κυβέρνηση Ζολώτα και τότε συμμετείχαν όλα τα κόμματα της τότε Βουλής, υπονομεύθηκε. Διήρκησε έξι μήνες εκείνη η κυβέρνηση και υπονομεύθηκε κυρίως από την Νέα Δημοκρατία γιατί βιαζόταν ο κ. Μητσοτάκης να γίνει πρωθυπουργός και να στήσει το Ειδικό Δικαστήριο,για το οποίο είχε ήδη αποφασίσει η προηγούμενη αριστεροδεξιά πλειοψηφία, φαίνεται ότι και σήμερα επικρατεί η ίδια λογική, υπάρχει ο ίδιος στόχος.
Δυστυχώς και τότε όπως και σήμερα η αριστερά ακολούθησε τα γεγονότα, με μια διαφορά, τότε δεν χρησιομοποιούσε μεθόδους δεξιάς πρακτικής με τραμπουκισμούς, όπως πράτει σήμερα σε όποιον έχει διαφορετική απόψη. Ευτυχώς οι πολίτες βρίσκονται προετοιμασμένοι και διερωτώνται υπάρχει σήμερα ανεξαρτησία στην πολιτική; Και ποιος πολιτικός χώρος διακιούται να υπερηφανευεται γι’ αυτό; Ποιοι επιβάλλουν πολιτική αναρμοδίως; Ποιος ο ρόλος, ποια η επιρροή συγκεκριμένων κέντρων και συμεφερόντων;
Τα οποία κέντρα, οικονομικά, επιχειρηματικά, μιντιακά, πρέπει να κατανοήσουν ότι τον χορό του Ζαλόγγου τον συμφέρον της χώρας και του λαού, επιτάσσει να μην τον σύρει κανείς.
Πρέπει επειγόντως ν ΄ επανακτήσουμε τουλάχιστον μέρος της αξιοπρέπειας μας και να κερδίσουμε το στοίχημα της παραμονής στο ευρώ. Εχουν όλοι οι κοινωνικοί συντελεστές χρέος και ευθύνη να συνετίσουν τις πολιτικές δυνάμεις που τους εκφράζουν στον βαθμό που τις επηρεάζουν και να κατανοήσουν ότι είναι καταστροφικό να υπονομεύσουν μια κυβέρνηση που έχει συγκεκριμένο στόχο, δηλαδή σε ελάχιστο χρόνο να μην χρεωποκήσει η χώρα.
Εσωκομματικές εσωστρέφειες, προσωπικές στρατηγικές, πρέπει να παραμερισθούν, γιατί αν η κρίση οδηγήσει σε έξωση από την ευρωζώνη, κανείς δεν θα οφελειθεί, πλην ίσως των μπαταξίδων.
Αυτή η κυβέρνηση έχει ευθύνη να ολοκληρώσει με αριστοτεχνική μαεστρία ότι προβλέπει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Η γρήγορη ενεργοποίηση της συμφωνίας – πριν διευρυνθεί και άλλο η Ευρωπαική κρίση- θα φέρει ρευστότητα στον αγορά και θα την κινήσει και ψυχολογικά, και όχι μόνο λόγω των 30 δις ευρώ και της επανακεφαλαιοποίσης των τραπεζών. Εαν και εφόσον απαιτηθεί μια ίσως τελευταία προσπάθεια με λήψη κάποιων επισπρόσθετων μέτρων, αυτή η συμμαχική κυβέρνηση πρέπει να στηριχθεί, δεν πρέπει μικροπολιτικά κάποια κόμματα να την υπονομεύσουν. Αν αυτό συμβεί, θα δώσουμε την τελευταία αφορμή να μας υποδειχθεί η οριστική έξοδος. Αυτό δε θα το συγχωρέσει ο λαό, γιατί κάποιοι εκεί στον Βορρά της Ευρώπης καταρτίζουν σχέδια χωρίς εμάς.
Και αν σχεδιάζουν χωρίς εμάς οι κατακτήσεις των τελευταίων 35 χρόνων, η κοινωνική συνοχή θα πάει περίπατο. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να συμβεί αυτό, είτε από επιπόλαιη υπαιτιότητα μας είτε από στραβοπάτημα, της κατά κοινής ομολογίας όχι και τόσο ικανής ευρωπαικής ηγεσίας.
Φθάσαμε εδώ γιατί αφαίθηκε τα τελευταία χρόνια το τιμόνι του κράτους στον αυτόματο πιλότο, το τεκμηρίωσα δε αυτό, σ’ αυτήν την αίθουσα το 2008 μιλώντας για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και της διαπλοκή της πολιτικής, τραπεζικής και εκκλησιαστικής εξουσίας.
Οι δυνάμεις που ανέδειξαν τότε το ιερό σκάνδαλο, σήμερα αναιρούν τις καταγγελίες τους. Ο ηγούμενος της απάτης δεν προφυλακίζεται και οργανώνει διεθνή αντεπίθεση αθωότητας ζωσμένος με ιερά ζώνη. Πολιτικές και δημοσιογραφικές υπολήψεις ευτελίζονται.
Τι στα αλήθεια απέγινε το πόρισμα του Βατοπεδίου; Απεδόθησαν ευθύνες στον τραπεζικό όμιλο που έστησε το παράπλευρο σκάνδαλο με τα μετοχοδάνεια που χορήγησε σε συνδεδεμένες επιχειρήσεις του και που ήταν τριπλάσια των ιδίων κεφαλαίων της τράπεζας;
Οταν συγκαλείπτονται με εξωφρενικό τρόπο όσοι κατασπατάλησαν τον βιο ενός κόσμου κλέβοντάς του τις καταθέσεις, η δημοκρατία δεν πεθαίνει, αυτοκτονεί. Και τότε αποδίδεται ανοήτως η ευθύνη σ’ αυτόν που απλώς έκλεισε το φέρετρο.
Φοβάμαι ότι σκοπίμως συνολικά προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε αυτήν την καταστροφική αλήθεια.
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Ο αγώνας σ’ όσους λυμένονται το κράτος είναι καθημερινός και πολλές φορές αδυσώπητος.
Ενεθυμίστε τον πόλεμο που δεχθήκαμε στο Υπουργείο Υποδομών όταν καταργήσαμε το μονοπώλιο μιας εταιρείας στην επίγεια εξυπηρέτηση 34 αεροδρομιών της χώρας με τζίρο 250 εκ. Ευρώ.
Από την απελευθέρωση κερδίθηκαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και αυξήθηκαν – τριπλασιάσθηκαν – οι θέσεις εργασίας αφού ενεργοποιήθηκαν τρεις εταιρείες.
Ενεθυμίστε τι συνέβη με τις «άγονες» αεροπορικές γραμμές δαπάνης 70 εκ. Ευρώ που επίσης μονοπωλούσε η ίδια εταιρεία.
Από την απελευθέρωση κέρδισε το Δημόσιο 25 εκατομμύρια ευρώ.
Ο κατεργάρης σιώπησε.
Δεν ενδώσαμε στον εκβιασμό και προσωπικά κατέθεσα αγωγή στη δικαιοσύνη και ο συκοφάντης θα λογοδοτήσει.
Χρειαζόμαστε ακόμα πολύ δρόμο για να απαλλαγεί η χώρα από τις λογής λογής αναχρονιστικές λογικές που απομυζούν τους πόρους των πολλών υπέρ των ολίγων.
Σας ευχαριστώ πολύ.
| |
|
|
 |
 |
|
|
|
