Κλείνετε  είκοσι χρόνια στην ενεργό πολιτική ως Βουλευτής και Ευρωβουλευτής, τι σας ώθησε στην πολιτική και τι είναι για σας η πολιτική;

Ν. Σηφουνάκης: Πράγματι τον Ιούνιο του 2008 συμπληρώνω αισίως είκοσι χρόνια ενεργού δράσης. Και εγώ ο ίδιος δυσκολεύομαι να κατανοήσω πως κύλισε τόσο γρήγορα ο χρόνος των δύο δεκαετιών. Σημειώνω βεβαίως ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να αποφύγω την εμπλοκή στην πολιτική μιας και στο σπίτι μας λόγω του πατέρα μου η πολιτική ήταν στην ημερήσια διάταξη. Από την μία πλευρά λοιπόν ο πατέρας, βαθειά ποτισμένος Δημοκράτης και από την άλλη η δικτατορία των Συνταγματαρχών, με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, που με βρήκε μαθητή στην δεύτερη τάξη του Λυκείου, σημάδεψαν τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια.

Γεννηθήκατε στο Ρέθυμνο και ζήσατε τις δύσκολες εποχές του. Τι θυμάστε και  τι σας σημάδεψε;

Ν. Σηφουνάκης: Έχω τις ωραιότερες αναμνήσεις από το Ρέθυμνο την γενέθλια πόλη μου. Γεννήθηκα  Δεκέμβριο μήνα στην κλινική του  αείμνηστου ΛΥΡΑΚΗ  και υπήρξα μαθητής τα πρώτα τέσσερα χρόνια του Δημοτικού στο σχολείο «ΑΘΗΝΑ» δίπλα στην Εθνική Τράπεζα, μετέπειτα έκανα την 5η Δημοτικού στο σχολείο  στις Πρασσές και την τελευταία τάξη  στο Τουρκικό Σχολείο. Ολοκλήρωσα την πρώτη γυμνασίου στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων – το πρακτικό- και στη συνέχεια, μετά τον θάνατο του πατέρα  μας, οικογενειακώς μετακομίσαμε, όπως σχεδόν  η  μισή Ελλάδα, στο Άστυ των Αθηνών.
Θυμάμαι με ρομαντισμό το τότε Ρέθυμνο με τις περίπου οκτώ χιλιάδες ψυχές του, που άρχιζε από την Μεγάλη Πόρτα και τελείωνε στις  Άμμος την Πόρτα. Με πέντε δρασκελιές  διασχίζαμε από άκρη σε άκρη το «παντέρμο Ρέθυμνο». Αναπολώ εκείνη την  πόλη που έμοιαζε με Βενετία χωρίς κανάλια. Με τα στενά σοκάκια της και τα Βενετσιάνικα σπίτια βαμμένα με το Ρόσο της Βερόνας και την βαθειά ώχρα, με τους υψηλούς μαντρότοιχους που προεξείχαν οι νεραντζιές από τους εσωτερικούς κήπους, που το πρωί η πόλη ευωδίαζε από την  μυρωδιά του ζεστού ψωμιού από τα φουρνάρικα του Μαμαγκάκη στην Αγία Βαρβάρα, του Ζαχαρή στην Μεγάλη Πόρτα και του Γαβαλά στον Πλάτανο. Τα μεσημέρια πάλι ευωδίαζε ο τόπος από τις μυρωδιές του τσιτσιριστού κιμάς για την μακαρονάδα των  ζυθεστιατορίων του Καλιτσουνάκη, του Ζαμπράκου, του Αποστόλη.
Τρέχουν στη μνήμη μου οι Κυριακάτικοι απογευματινοί περίπατοι του χειμώνα στην Λεωφόρο Κουντουριώτη  και το καλοκαίρι τα «σούρτα φέρτα» στην προκυμαία.

Οι παλαιοί Ρεθυμνιώτες θυμούνται τον Οδυσσέα Σηφουνάκη και την μητέρα σας Ευαγγελία, την έλευση στο Ρέθυμνο του Στρατηγού Πλαστήρα – Πρωθυπουργός τότε – που σας βάφτισε. Γιατί αλήθεια δεν πολιτευθήκατε στο Ρέθυμνο και επιλέξατε ένα άλλο ωραίο, βεβαίως τόπο το Νομό Λέσβου;

Ν. Σηφουνάκης: Πράγματι ο πατέρας μου υπήρξε στενός φίλος με τον Νικόλαο Πλαστήρα και συμπορεύθηκε μαζί του στα  πεδία των μαχών στη Μικρά Ασία και στη συνέχεια στην σύσταση του Κόμματος του ΕΠΕΚ (Εθνική Παράταξη της Ένωσης Κέντρου) της οποίας υπήρξε στέλεχος στο Ρέθυμνο. Έχω ακούσει πολλές αφηγήσεις για το μεγάλο πολιτικό πανηγύρι- όχι θρησκευτικό- που στήθηκε στη βάφτιση μου. Εκείνη την ημέρα ο Πλαστήρας, μετά την εκκλησία, στην Πλατεία των Τεσσάρων Μαρτύρων εκφώνησε την προεκλογική του ομιλία. Στις εκλογές κατέκτησε την σχετική  πλειοψηφία και ορκίσθηκε Πρωθυπουργός. Πέρασαν δεκαετίες και σαν τώρα αναπολώ τις αφηγήσεις του πατέρα και των συναγωνιστών του για τον Μαύρο Καβαλάρη που είχε φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς, τους ελάχιστους βασιλόφρονες του Ρεθύμνου.   Μετά το 1981 πολλές φορές μου  προτάθηκε να πολιτευθώ στο Ρέθυμνο. Αν και θα το ήθελα, έκρινα ότι δεν θα ήταν σωστό, κυρίως ηθικά, να απαρνηθώ έναν εξαίρετο κόσμο, όπως είναι αυτός της Λέσβου που για οκτώ φορές με εκλέγει  Πρώτο Βουλευτή του. Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου που με τοποθέτησε Νομάρχη Λέσβου μετά το 1981 – ήμουν μόλις 28 ετών- και μάλιστα χαριτολογώντας  μου είχε πει: «Στη Λέσβο νεότατος, τοποθετήθηκε και ο πατέρας μου Γεώργιος Παπανδρέου Νομάρχης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και στην συνέχεια πρωτοεξελέγη Βουλευτής στην Λέσβο, είναι ένας ευλογημένος τόπος, θα σ’ αγκαλιάσει  και δεν θα σε θεωρήσει ποτέ ξένο, αρκεί να εργασθείς για αυτόν».
 Πιστεύω ότι ακολούθησα κατά γράμμα τη συμβουλή του.

Υπήρξατε συνεργάτης και υπουργός δύο Πρωθυπουργών του ΠΑΣΟΚ. Θητεύσατε σε πολλά υπουργεία, τι αποκομίσατε από την πολύχρονη ενασχόλησή σας;
Ν. Σηφουνάκης: Η πολιτική είναι πάνω από όλα ανιδιοτελής προσφορά, εντάσσεσαι στην πολιτική κατά την άποψή μου κυρίως από φιλοδοξία και την αίσθηση ότι έχεις την διάθεση και την ικανότητα να προσφέρεις διακρινόμενος. Όμως η πολιτική είναι και τέχνη ή κατά όπως έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου στα 1930 ως Υπουργός Παιδείας ή δυσκολοτέρα των τεχνών.
Η πολιτική είναι σκληρή, απαιτεί προσωπική θυσία επιζητεί ένταση αλλά και νηφαλιότητα στη δράση. Δύσκολο όπως αντιλαμβάνεστε να ισορροπηθούν και τα δύο. Η δικά μου γενιά υπήρξε πιο τυχερή από τις προηγούμενες που αγωνίσθηκαν, θυσιάσθηκαν αλλά δεν γεύθηκαν το καρπό της δημιουργίας μέσω της κυβερνητικής εμπειρίας, ή και αν την έζησαν υπήρξε βραχεία. Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη στο λαό. Πιστεύω στη σοφία του μέσου πολίτη, που πολλές φορές είναι μαξιμαλιστής στα αιτήματά του αλλά στο διά ταύτα αρκείται  στο ελάχιστο για μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τον ίδιο και τα παιδιά του.

Που πηγαίνει σήμερα η πολιτική ζωή του τόπου; Σήμανε το τέλος του δικομματισμού; Που πηγαίνει το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου μετά από την ηρωικό-πατριωτική περίοδο του Α. Παπανδρέου και την εκσυγχρονιστική του Κ. Σημίτη;

Ν. Σηφουνάκης: Για όποιον έζησε την δύσκολη και συνάμα τραγική πολιτική περίοδο του 1989 μπορεί να κάνει συγκρίσεις με το σήμερα και την δυσοσμία που αναδύεται από τα σκάνδαλα όπου καταγράφεται πως συμπαρασύρει τον πολιτικό κόσμο.
Στην χώρα μας για πρώτη φορά επί τριάντα τέσσερα συναπτά έτη, οι πολίτες βιώνουν τον καρπό της ελευθερίας και της Δημοκρατίας.  Αν όμως τρεις δεκαετίες πίσω το ζητούμενο ήταν η ελευθερία σήμερα οι προτεραιότητες είναι άλλες. Διαφορετικές προτεραιότητες έθεταν οι πολίτες   την δεκαετία 80-90 και 90-2000 και διαφορετικές στην δεκαετία που διανύουμε τον 21ο αιώνα.
Η έννοια Εθνική Ανεξαρτησία που συμβόλιζε ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά κάποιο τρόπο καταξιώθηκε, όχι όμως το ίδιο και η Κοινωνική Απελευθέρωση
Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα δεν υπήρξε ιδεολογία και ο Κ. Σημίτης που το ενσάρκωσε εργάσθηκε γι’ αυτό προσωπικά χωρίς όμως την αναγκαία υποστήριξη, την απαιτούμενη συλλογικότητα.
Σήμερα αρχίζει να διαμορφώνεται μια δυσπιστία των πολιτών στην πολιτική. Εν μέρει δικαιολογημένα. Δεν προχωράει η χώρα με τον αναγκαίο μεγάλο δρασκελισμό αυτό που η διεθνής συγκυρία απαιτεί με την νέα πρόκληση που είναι η παγκοσμιοποίηση.

Διαβλέπετε ότι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν θα σχηματιστεί κυβέρνηση; Τι νομίζεται ότι θα συμβεί; Θα έχουμε συγκυβέρνηση των δυο μεγάλων κομμάτων ή θα γίνει πράξη η σύμπραξη της κεντροαριστεράς;

Νίκος Σηφουνάκης: Είναι πρόωρο να διαβλέψουμε  τι  θα συμβεί εφόσον  οι εκλογές διεξαχθούν στην Συνταγματική τους ημερομηνία δηλαδή μετά από τρία χρόνια. Για την πολιτική είναι τεράστιος αυτός ο χρόνος.
 Άποψη  μου είναι ότι το ΠΑΣΟΚ περνά μια κρίση – όπως εξάλλου όλο το πολιτικό σύστημα – αλλά θα ξεπερασθεί η κρίση. Μέσα από την κρίση είμαι βέβαιος θα ξεπεταχθεί η νέα ελπίδα. Το ΠΑΣΟΚ ακόμα και κατακτώντας την αυτοδυναμία  επιβάλλεται να επιζητήσει συνεργασία με τον όμορο πολιτικό χώρο. Βεβαίως με ένα minimum κοινό πρόγραμμα.
Κυβέρνηση των δυο μεγάλων κομμάτων μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρξει αδιέξοδο ύστερα από δυο συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, όμως η δική μας προτεραιότητα πρέπει να είναι μια κυβέρνηση προοδευτικής κατεύθυνσης.