ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Το επίκαιρο μήνυμα της Ελευθερίας 35 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Αναλογίζομαι το νέο που γεννήθηκε πριν τριάντα πέντε χρόνια, που ζει τη νεότητά του, τον αδιάλειπτο αγώνα του για να γνωρίσει και για να ενταχθεί στους ρυθμούς των σύγχρονων απαιτήσεων και στις προκλήσεις των νέων τεχνολογιών.
Αναλογίζομαι τον άνθρωπο των εβδομήντα και πλέον χρόνων που ήταν τριάντα πέντε το Νοέμβρη του 1973.
Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία, όπως όλοι μας, όχι του χάσματος των γενεών αλλά της αδυσώπητης αλήθειας που δεν είναι άλλη από την εξασθένιση της μνήμης που ο χρόνος και η ζωή φέρνει. Είναι όμως νομοτέλεια και δεδομένο ότι έτσι πρέπει να συμβεί; Δύσκολο να ειπωθεί.
Ανατρέχοντας στις εξιστορήσεις των γονιών της γενιάς μου για το εξίσου μεγάλο έπος του Πολυτεχνείου, επί Γερμανικής κατοχής, το συμπέρασμα είναι απλό. Το βίωμα τροφοδοτεί τη μνήμη, η οποία όμως χρειάζεται τις ενέσεις της υπενθύμισης. Σαφώς η αντίσταση του Πολυτεχνείου της κατοχής ήταν ενάντια στον ξένο εισβολέα και κατακτητή. Η αντίσταση του Πολυτεχνείου στα 1973 ήταν ενάντια στον εσωτερικό δυνάστη και σφετεριστή. Η διαφορά των δύο επικών γεγονότων είναι ότι οι επετειακές εκδηλώσεις για την εξέγερση του  1973,αναζωογονούν  τη  μνήμη του νεώτερου  αγώνα του φοιτητικού κινήματος κάθε Νοέμβρη, επί 35 χρόνια.
Οι επετειακές εκδηλώσεις της εξέγερσης - με τις όποιες αρνητικές πλευρές - είναι πολλαπλώς προτιμότερες  από τη επί μια εξηκονταετία που περίπεσε σε λήθη η εξέγερση του Πολυτεχνείου της κατοχής.
Η αντίσταση του Πολυτεχνείου  των Κώστα Φιλίνη, Γιάννη Ξενάκη, Γιώργου Κανδύλη και πολλών άλλων, στερήθηκε της  τιμής κάποιας έστω επετειακής εκδήλωσης.
Τριανταπέντε χρόνια μετά, κρατάμε όλα τα θετικά που κληροδότησε η μεταπολίτευση του 1974.
Όμως ταυτόχρονα συνειδητοποιούμε όλοι πως η χώρα, χρειάζεται μια μεγάλη αλλαγή και ότι το μήνυμα των φοιτητών για ελευθερία, προκειμένου να είναι επίκαιρο πρέπει αλληλένδετα να συνδεθεί με τις έννοιες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισονομίας, της  βελτίωσης της ποιότητας ζωής. Ότι για το πολιτικό σύστημα για να διασφαλιστεί η αυτονομία του και να υπάρχει πιο γνήσια εκπροσώπηση του λαού απαιτείται συνεχώς προσπάθεια και αγώνας.
Γίνεται αντιληπτό ότι απαιτείται ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, βασισμένο στην  ανάπτυξη οικολογικής συνείδησης στην  δρομολόγηση δομών για μια  πράσινη ανάπτυξη, που θα αξιοποιεί όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας –  πολιτιστική κληρονομιά,  φυσικό τοπίο . Χρειάζεται προσπάθεια και έντονος αγώνας για να κλείσει η ψαλίδα των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων και να ανοίξει ο δρόμος για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Να δρομολογήσουμε το ζητούμενο της νέας γενιάς, που είναι μια πραγματικά αναβαθμισμένη δημόσια εκπαίδευση που θα προσφέρει γνώση και όχι την κερδοσκοπική ιδιωτική παιδεία που θεοποιεί η σημερινή  επίσημη πολιτεία.