| |
|
|
| |
| Αν κάτι χαρακτηρίζει στις μέρες μας τον κρίσιμο τομέα της Εξωτερικής μας Πολιτικής και ιδιαίτερα την «ευαίσθητη περιοχή» των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι όχι απλά η πλήρης αδράνεια της Ελληνικής διπλωματίας, αλλά η παντελής έλλειψη στρατηγικής και προσανατολισμών.
Επιπροσθέτως υπάρχει κλιμάκωση και ποιοτική αναβάθμιση των Τουρκικών προκλήσεων ( τα όσα πρόσφατα συνέβησαν στο Αιγαίο με την απώλεια του αξιωματικού Κ. Ηλιάκη είναι ενδεικτικά), καθώς η Άγκυρα παρά την ευρωπαϊκή της πορεία, φροντίζει με κάθε τρόπο να επαναεπικαιροποιεί και να υπενθυμίζει προς κάθε κατεύθυνση τις μονομερείς αξιώσεις της σε βάρος της Ελλάδας.
Και επιμένω να λέω ότι αυτό συμβαίνει παρά την ευρωπαϊκή της πορεία, διότι γι’ αυτή την ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος, η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή έδωσε «λευκή επιταγή» και τον Δεκέμβριο του 2004, αλλά και τον Οκτώβριο του 2005. Με άλλα λόγια δεν έθεσε και δεν επέμεινε να τεθούν σαφή χρονοδιαγράμματα και συγκεκριμένοι απτοί όροι και προϋποθέσεις και για να δοθεί «το πράσινο φως» για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, αλλά και για την συνέχιση τους.
Αυτό ακριβώς το σκηνικό και σε συνδυασμό με την εσωτερική κατάσταση της Τουρκίας, αλλά και το γεγονός ότι πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες είναι έντονα προβληματισμένες για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας (και λόγο της μη τήρησης των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει και λόγο της καθυστέρησης προώθησης των μεταρρυθμίσεων), δημιουργεί την αναγκαιότητα χάραξης μιας νέας Εθνικής Στρατηγικής που θα αποβλέπει :
- στην αποτελεσματική προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων
- στην εμπέδωση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή
- στην περαιτέρω οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας μέσω της εξοικονόμησης πρόσθετων πόρων από μια αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών.
Είναι λοιπόν αναγκαίο κατ’ αρχήν να πάμε σε μια αποκλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο, στο πλαίσιο όμως πάντα των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Με την Τουρκία στην ουσία έχουμε μία και μόνο διαφορά η οποία πρέπει να ρυθμιστεί και αυτή είναι η υφαλοκρηπίδα.
Η Ελλάδα και επί Κυβερνήσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Αντρέα Παπανδρέου – ο πατριωτισμός και η σθεναρότητα των οποίων δεν αμφισβητείται από κανένα- έβλεπαν και ως δρόμο επίλυσης του θέματος της υφαλοκρηπίδας το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μάλιστα είχε προσφύγει μονομερώς στην Χάγη. Αυτή η κίνηση του έδειξε και τον σεβασμό της Ελλάδας στο Διεθνές Δίκαιο, ενώ εξέθεσε διεθνώς την Τουρκία που αρνήθηκε να προσέλθει, με αποτέλεσμα τότε να ενισχύσει τη διεθνή της θέση η χώρα μας να εδραιώσει συμμαχίες της και να έχει την εύνοια της διεθνούς κοινής γνώμης και των Διεθνών Οργανισμών.
Σίγουρα η Χάγη δεν είναι «πανάκεια» και με την έννοια ότι δεν μπορεί να παραπεμθεί εκεί οποιοδήποτε θέμα.
Ωστόσο από την στιγμή που η χώρα μας έχει στην «φαρέτρα» της για το θέμα της υφαλοκρηπίδας και την Χάγη, είναι αυτονόητο ότι αν και όποτε κριθεί ότι πρέπει να προχωρήσει η διαδικασία του Διεθνούς Δικαστηρίου (συνυποσχετικό), η Ελλάδα δεν πρέπει να πάει εκεί ως «βρεγμένη γάτα».
Με άλλα λόγια διαφορετικά θα ρυθμιστεί το θέμα της υφαλοκρηπίδας με το σημερινό εύρος των Ελληνικών Χωρικών Υδάτων (που είναι τα 6 ν.μ) και αλλιώς (πιο επωφελώς για την Ελλάδα) θα ρυθμιστεί αν η χώρα μας εφαρμόζοντας την Διεθνή Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας επεκτείνει τα Χωρικά της Ύδατα.
Η Ελλάδα λοιπόν, στο πλαίσιο μιας σαφούς και μακρόχρονης πολιτικής, οφείλει να ασκήσει το δικαίωμα της για επέκταση των Χωρικών της Υδάτων προκειμένου να αντιμετωπίσει το θέμα επίλυσης της υφαλοκρηπίδας, στο πλαίσιο πάντα των Διεθνών Συνθηκών και των Προνοιών που υπάρχουν.
Σε αυτό το κρίσιμο για τα εθνικά ζωτικά μας συμφέροντα θέμα πρέπει με σαφήνεια να τοποθετηθεί η Κυβέρνηση και να σταματήσει να παίζει και πάλι «κρυφτούλι».
Οφείλει με κάθε σοβαρότητα να πει αν ισχύει ή όχι το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα Χωρικά της Ύδατα. Οφείλουν τα διάφορα στελέχη της, αντί να παίζουν με την μεζούρα, να πουν καθαρά αν η Ελλάδα θα ασκήσει αυτό το δικαίωμα της.
Επιπροσθέτως, οι διάφοροι παράγοντες που κατά περιόδους και όταν υπάρχουν στην επικαιρότητα Εθνικά Θέματα, ξοδεύουν άπειρες ώρες στα «τηλεπαράθυρα» με κηρύγματα «πατριωτισμού, οφείλουν να δουν τα νέα δεδομένα και τις προτάσεις που υπάρχουν ήδη στο τραπέζι.
Η Τουρκία από την πλευρά της οφείλει να καταλάβει κάτι επίσης απλό, ότι η Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας είναι μέρος του Κοινοτικού Κεκτημένου, αλλά και της Χάρτας του Ο.Η.Ε. Συνεπώς στην ευρωπαϊκή της πορεία συνυπολογίζεται και ο σεβασμός της και σ’ αυτή την Συνθήκη. Με το να μην την συνυπογράφει δεν κερδίζει τίποτα απολύτως και αν συνεχίσει αυτή την τακτική, κάποιο ζωτικό της θέμα που άπτεται των Συνθηκών, θα την φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Αναρωτιέμαι πάντως, γιατί η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή, που τόσο κόπτεται για το Κοινοτικό Κεκτημένο, δεν επιμένει στο Διαπραγματευτικό Πλαίσιο ή στην όλη διαδικασία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, να ξεκαθαρίσει ενώπιον της Ε.Ε. η Τουρκία την στάση της για το Δίκαιο της Θάλασσας;
*Ο ΝΙΚΟΣ ΣΗΦΟΥΝΑΚΗΣ, είναι Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τ. Υπουργός | |
