| |
|
|
| |
| Κάποτε σ΄ όλη την υφήλιο η χώρα μας ήταν κατά κύριο λόγο γνωστή για την ομορφιά των νησιών του Αιγαίου. Χάρις σ΄ αυτήν την ομορφιά αναπτύχθηκε ο τουρισμός και η οικονομία των νησιών μας.
Απ΄ την μια πλευρά το φυσικό τους περιβάλλον και από την άλλη η μοναδική αρχιτεκτονικής τους ιστορίας.
Σε δύο ταξίδια του ο μεγάλος Αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα Λε Κορπιζιέ στα 1911 και 1931 είχε εντυπωσιασθεί και όπως έγραψε αργότερα στο βιβλίο του «Ταξίδι στην Ανατολή» δεν έχει απαντήσει πουθενά τέτοια ορθολογική κατανομή των χώρων όπως στις κατασκευές των Κυκλαδίτικων σπιτιών αλλά και τέτοια πλαστικότητα στους όγκους και στη μορφή των κτισμάτων.
Από τα χρόνια των περιηγητών αυτή η απαράμιλλη αρμονία των κτιστού περιβάλλοντος με το τοπίο του Αιγαίου καταγράφηκε σε χιλιάδες γκραβούρες όσο ίσως κανένας άλλος τόπος του πλανήτη μας.
Αυτόν λοιπόν τον φυσικό και δομημένο πλούτο εμείς οι νεοέλληνες από τη δεκαετία του 70 και μετά αρχίσαμε να τον καταστρέφουμε στο όνομα του εφήμερου κέρδους.
Οι κερδοσκόποι, οι απλοί πολίτες – που δεν γνώριζαν αλλά και δεν ήταν δική τους ευθύνη γιατί κανείς δεν τους καθοδήγησε γιατί το κράτος ήταν απών- ανασκουμπώθηκαν και άρχισαν να κατεδαφίζουν και στις θέσεις των όμορφων και αλώβητων οικισμών φύτρωναν κτίρια κακόγουστα, ξένα προς την Αρχιτεκτονική παράδοση του Αιγαίου και δυστυχώς Χολιγουντιανής αντίληψης στις περισσότερες φορές.
Μετά το 1981 ξεκίνησε από τον μακαρίτη Αντώνη Τρίτση μια μεγάλη προσπάθεια να αναχαιτιστεί η καταστροφή και εμείς οι νεοέλληνες να αρχίσουμε να οικοδομούμε με μέτρο σεβόμενοι το περιβάλλον και την αρχιτεκτονική ιστορία του Αρχιπελάγους.
Εκείνη η προσπάθεια δεν ολοκληρώθηκε γιατί εν τω μεταξύ απομακρύνθηκε ο Α. Τρίτσης από το Υ.Χ.Ο.Π το οποίο ενοποιήθηκε με τα Δημόσια Έργα χάνοντας την αυτοτέλεια του ως Υπουργείο και ουσιαστικά αποδυναμώνοντας τις υπηρεσίες του.
Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια έως όπου το 2000 ο Ν. Σηφουνάκης Αρχιτέκτονας και αυτός, Υπουργός Αιγαίου πλέον με μεθοδικότητα ξεκίνησε μια προσπάθεια θέσπισης τουλάχιστον κανόνων δόμησης.
Το Υπουργείο Αιγαίου συνέταξε και εξέδωσε δεκάδες Προεδρικά Διατάγματα ξεχωριστά, άλλα για κάθε νησί και άλλα για μεμονωμένους παραδοσιακούς οικισμούς.
Η πρωτοβουλία αυτή του Υπουργείου Αιγαίου είχε αντιδράσεις τις οποίες με θάρρος αγνόησε παρά το κόστος το πολιτικό που γνωρίζουμε ότι τέτοιες τολμηρές πολιτικές επιφέρουν.
Αυτό το θεσμικό έργο του Υπουργείο Αιγαίου σήμερα είναι νόμος του κράτους
Αυτό λοιπόν το αναγκαίο θεσμικό έργο γιατί πρέπει να αλλάξει;
Ποιον, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί η ανατροπή αυτής της πολιτικής;
Εν κατά κλείδι για άλλη μια φορά εναποθέτουμε τις ελπίδες για το σεβασμό του όποιου θεσμικού έργου έγινε για τα νησιά μας στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στο νομικό κόσμο της χώρας που γνωρίζουμε ότι για άλλη μια φορά θα αντισταθούν στην ετσιθελική πολιτική της ισοπέδωσης που μας γυρνά στην εποχή στης ασυδοσίας και στο νόμο των χειριστών της μπουλντόζας που τα πάντα γρήγορα ισοπεδώνει. | |
