Το δικαίωμα των παιδιών των μεταναστών στη δημόσια εκπαίδευση πρέπει να επεκταθεί από την εκμάθηση της γλώσσας υποδοχής, στην εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας και στην πρόσβαση στον πολιτισμό της χώρας καταγωγής τους, επεσήμανε σε παρέμβασή του αργά το βράδυ της Τρίτης (12.10.2005) στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας, Πολιτισμού και Μ.Μ.Ε του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Σηφουνάκης. Στη συζήτηση για την ένταξη των μεταναστών στην Ευρώπη με τη βοήθεια της πολυγλωσσικής εκπαίδευσης και των σχολείων (έκθεση Portas), ο κ. Σηφουνάκης τόνισε μεταξύ άλλων πως «η εκμάθηση της μητρικής γλώσσας δεν θα πρέπει να πραγματοποιείται εις βάρος της γλώσσας υποδοχής, η οποία πρέπει να παραμείνει η κύρια γλώσσα διδασκαλίας». Στην παρέμβασή του επεσήμανε ότι «με τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των μεταναστών, η πολυγλωσσία που προάγει η Ευρωπαϊκή Ένωση προσλαμβάνει μια νέα, ενταξιακή διάσταση. Ενισχύει τη διαπολιτισμικότητα ως νέο προσανατολισμό στην εκπαίδευση και κατοχυρώνει περαιτέρω την πολυπολιτισμικότητα ως εν δυνάμει προνόμιο ανάπτυξης για τις κοινωνίες μας». Ο κ. Σηφουνάκης πρόσθεσε ότι «τις τελευταίες δεκαετίες η μετανάστευση στην Ευρώπη είναι κυρίως εσωτερική, δηλαδή οι πληθυσμοί της Ευρώπης μετακινούνται εντός των συνόρων της. Οι μετακινήσεις αυτές άλλαξαν οριστικά σε πολλές χώρες τον πληθυσμιακό τους χάρτη. Στην Ελλάδα ο μόνιμος αλλοδαπός πληθυσμός αποτελεί το 10% του συνολικού πληθυσμού. Η Ελλάδα, από χώρα εξαγωγής έχει μετατραπεί σε χώρα υποδοχής μεταναστών που στην πλειοψηφία τους ανήκουν στις παραγωγικές ηλικίες, έχουν παιδιά σχολικής ηλικίας και αντιμετωπίζουν την παραμονή τους στη χώρα μακροπρόθεσμα. Η Ελλάδα έζησε το πρόβλημα της εκπαίδευσης των παιδιών των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία και αλλού στα χρόνια της μετανάστευσης». Τόνισε ακόμη ότι «τη στιγμή που οι κοινωνίες μας διευρύνονται από πλειάδα εθνικοτήτων, οι ξενοφοβικές και ρατσιστικές αντιδράσεις εναντίον των αλλοδαπών πληθαίνουν ανησυχητικά. Όλη αυτή η πραγματικότητα μεταφέρεται και στο σχολείο που λειτουργεί ως καθρέφτης της κοινωνίας μας. Μέχρι ένα πρόσφατο παρελθόν, τα εκπαιδευτικά μας συστήματα λειτουργούσαν στη βάση μιας «αφομοιωτικής προσέγγισης», όπου η ύπαρξη, στο σχολείο, παιδιών μεταναστών με διαφορετική γλωσσική και πολιτισμική έκφραση από την «επίσημη», αντιμετωπιζόταν ως πρόβλημα που έπρεπε να παραμεριστεί. Σήμερα, στις σχολικές κοινότητες, κυριαρχεί η πολυχρωμία που συνθέτουν οι διαφορετικές εθνικότητες των μαθητών». Και κατέληξε λέγοντας : «Η δημόσια εκπαίδευση οφείλει αφενός να αποδεχθεί την πολυπολιτισμική πραγματικότητα των κοινωνιών μας, αφετέρου να τη διαχειριστεί με τρόπο δημοκρατικό και αποτελεσματικό. Για το λόγο αυτόν η Ελλάδα υιοθέτησε, το 1996, νόμο ο οποίος θεσπίζει την διαπολιτισμική εκπαίδευση ως συστατικό στοιχείο του εκπαιδευτικού της συστήματος».