| |
|
|
| |
| Περισσότερο από 20 χρόνια είναι που γνωρίζω τον σεμνό και εργατικό συνάδελφο Πολιτικό Μηχανικό, Γιάννη Καρατζά, από τότε που πρωτοήλθα στο νησί ως Νομάρχης Λέσβου, και έτυχε με τις ιδιότητες που είχαμε να συνεργασθούμε πολλές φορές.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, που θήτευσα στο Υπουργείο Αιγαίου, τον αναζήτησα και πάλι προτείνοντας του να ανέβει στο Υπουργείο ως Τεχνικός Σύμβουλος, αλλά δεν «στάθηκε τυχερό» να προχωρήσει και αυτή η συνεργασία.
Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν ότι η που μου απηύθυναν να μετέχω κι εγώ στο πάνελ της παρουσίασης του βιβλίου του: «ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ Σ΄ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ» όχι μόνο περιποιεί τιμή στο πρόσωπό μου αλλά μου δίνει τη χαρά, να μιλήσω για τη δουλειά του, το αντικείμενο της οποίας είναι μέσα και στα δικά μου ενδιαφέροντα για την λαϊκή αρχιτεκτονική, στην οποία σχεδόν αφιέρωσα τη ζωή μου.
Είχα την ευκαιρία την περασμένη βδομάδα που ήμουν εδώ να φυλλομετρήσω το βιβλίο και να σταθώ λίγο στα σημεία που μου έκαναν εντύπωση, και σηματοδοτούν την πρώτη επαφή με την αξιόλογη πράγματι αυτή δουλειά, που αν μη τι άλλο δείχνει βαθιά γνώση και ευαισθησία. Ομολογουμένως το βιβλίο του Γιάννη έρχεται να πλουτίσει την βιβλιογραφία για το δομημένο περιβάλλον της Μυτιλήνης και μάλιστα η προσέγγισή του διακατέχεται από ισχυρό ρεαλισμό για το αντικείμενο που πραγματεύεται.
Γράφει και περιγράφει γωνιά γωνιά για την δική του πόλη, την πόλη που μεγάλωσε, που έπαιξε, που ερωτεύτηκε, που εργάσθηκε, που πέρασε τη ζωή του ολόκληρη με ρεαλισμό που συχνά αποπνέει και μια μελαγχολία, γι΄ αυτό που χάνεται και δεν θα ξαναλειτουργήσει ποτέ όπως ήταν, όσα διατάγματα και νόμοι για την διατήρησή του κι αν εκδοθούν.
Γυρίζω χρόνια πίσω, στο 1984, για να θυμηθώ εκείνο το ανοιχτό σεμινάριο που διοργανώσαμε με την αείμνηστη Καίτη Θεοδοσίου της Πολεοδομίας Λέσβου για το παλιό και το καινούργιο στην οικοδομή και τους τρόπους προστασίας αλλά και σύγχρονης χρήσης στα τόσα πολλά που είχαμε την τύχη να κληρονομήσουμε και έπρεπε να διαχειριστούμε εδώ στο νησί της Λέσβου.
Διατυπώθηκαν και τότε οι προβληματισμοί για το τι θα έχει να κληρονομήσει η δική μας η γενιά στις νεότερες, από τις παρεμβάσεις μας στην σύγχρονη δόμηση, ή πως θα εξυπηρετηθούν οι σύγχρονες ανάγκες μέσα σε σπίτια που χτίστηκαν πριν από 100 ή 150 χρόνια.
Λίγο πολύ τα βασικά ερωτήματα παραμένουν και σήμερα ενεργά. Σωστός προβληματισμός μπαίνει ασφαλώς και στο βιβλίο του Γιάννη Καρατζά, για το μέλλον της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Μυτιλήνης.
Τα τελευταία χρόνια επιχειρήσαμε με τη θέσπιση κανόνων και νόμων να βάλουμε φρένο στην άναρχη δόμηση προστατεύοντας την τοπική αρχιτεκτονική, η αλήθεια, πολλές φορές με γκρίνιες και αντιδράσεις από τους πολίτες αλλά και από εμπλεκόμενους φορείς.
Δεν θα ισχυρισθεί κανείς ότι οι όποιες παρεμβάσεις μας απέφεραν μέχρι σήμερα τα ποθητά αποτελέσματα. Όμως πολλά μπορέσαμε να κρατήσουμε όρθια έτσι που εμείς που ζούμε και βιώνουμε στον τόπο μας αλλά και οι επισκέπτες της πόλης μας να μπορούν να σχηματίσουν την πραγματική εικόνα και την αίγλη που έχει η πόλη μας και να ζήσουν έστω αναπολώντας το ωραίο παρελθόν.
Ας μην είμαστε τόσο μεμψίμοιροι, ας κοιτάξουμε ποια η εξέλιξη κι άλλων ωραίων (πάλε ποτέ) και ακμαζουσών πόλεων της Ελλάδας. Η Χαλκίδα, το Ηράκλειο, η Καβάλα η γειτονική μας Χίος κ.α. ασφαλώς και από άποψη της διατήρησης της φυσιογνωμίας τους υστερούν σε σχέση με την Μυτιλήνη.
Ένα άλλο στοιχείο στο οποίο καινοτομεί «Το Οδοιπορικό σ΄ ένα κόσμο που χάνεται» είναι η προσέγγιση που επιχειρεί να κωδικοποιήσει και να ερμηνεύσει με επιτυχία όρους και υλικά της οικοδομικής τέχνης, σημείο που το καθιστά εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο στον μελετητή μηχανικό ή μάστορα αλλά και σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Μου άρεσε ιδιαίτερα η ερμήνευση του όρου «αναπαλαίωση» που τόσο έχει δεινοπαθήσει στις μέρες μας.
Συγχαρητήρια αγαπητέ συνάδελφέ Γιάννη Καρατζά για την δουλειά σου. Να΄ σαι βέβαιος ότι το βιβλίο σου θα αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για όλους μας. Ευχόμενος στο διάβα του χρόνου να βρεθούν πολλοί Μυτιληνιοί που θα «συνοδοιπορήσουν» μαζί σου στο ψάξιμο που ξεκίνησες, σ’ ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου έκανες και ευχαριστώ και όλους εσάς που είχατε την καλοσύνη και την υπομονή να με ακούσετε. | |
