Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,
Στην ομιλία μου θα ασχοληθώ με το οικιστικό και πολεοδομικό μέρος του νομοσχεδίου. Όμως, δεν μπορώ κι εγώ να μην τοποθετηθώ πολιτικά γι’ αυτό που συνέβη από χθες-προχθές, δηλαδή το γεγονός ότι η Ελλάδα μετά από τέσσερα χρόνια ξαναβγήκε στις αγορές, έστω και ως συμβολισμός.
Αγαπητοί συνάδελφοι, εγώ θέλω να πω ότι έζησα από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι τώρα, τεσσεράμισι χρόνια –σε πέντε μήνες θα κλείσουμε τα πέντε χρόνια- χρόνια άγους, όπως και πολλοί συνάδελφοι Βουλευτές. Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσουμε ποτέ. Άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα σε αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια. Δεν άλλαξε μόνο η σύνθεση της Βουλής -συγκυρία των μνημονίων- άλλαξε και η ψυχολογία μας, άλλαξε ο κόσμος.
Δεν ξέρω αν δικαιώθηκαν από αυτά τα γεγονότα εκείνοι οι πολιτικοί που εκφράζονταν κατά κύριο λόγο από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή και έλεγαν ότι είναι προφάσεις οι ετικέτες «Δεξιά», «Αριστερά», «Κέντρο». Ναι, περάσαμε πολλά χρόνια με τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς» και ό,τι αυτό σηματοδοτούσε. Περάσαμε τα «πράσινα» και τα «μπλε» καφενεία και ό,τι αυτό σηματοδοτούσε.
Θέλω να ελπίζω ότι πέρασε και έκλεισε η φάση «μνημονιακοί», «αντιμνημονιακοί», για έναν και μόνο λόγο, διότι η Ελλάδα εκείνο το οποίο θέλει είναι να ζήσει πλέον καλύτερες μέρες και να επανέλθει η πολιτική και η κοινωνική ζωή σε ένα επίπεδο όχι όπως ήταν παλιά –δεν θα το πω- αλλά τουλάχιστον όσο γίνεται πιο αποτελεσματικό και πιο υπεύθυνο.
Κύριε Υπουργέ, στα δύο χρόνια -από το 2010 έως το 2012- που ήμουν στη θέση σας έγιναν τρία βασικά και σημαντικά νομοθετήματα, όπως σας είπα και στην επιτροπή.
Ο ν. 4030, ο νέος τρόπος έκδοσης οικοδομικών αδειών, ουσιαστικά ήρθε να αλλάξει το σύστημα, το κατεστημένο μετά από ογδόντα χρόνια με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ενεπλάκη όλη η κοινωνία και όχι μόνο αυτό το κράτος που είχε σημείο αναφοράς το πολεοδομικό γραφείο, στο οποίο ταυτιζόταν και εγκριτικό και εποπτικό έργο και έργο παρακολούθησης και τα πάντα. Αυτό ήρθε και ξεκαθαρίστηκε. Και «περπατάει» καλά. Ουαί και αλίμονο αν το πειράξουμε ποτέ αυτό!
Ο δεύτερος σημαντικός νόμος είναι ο ν. 4067, ο Νέος Οικοδομικός Κανονισμός. Το συζητήσαμε τότε στην επιτροπή και στη Βουλή και είπαμε όλοι οι συνάδελφοι ότι επειδή υπήρχαν ο ΓΟΚ του 1973, ο ΓΟΚ τάδε κ.λπ., θα τον ονομάσουμε ΝΟΚ. Και τι είναι ο ΝΟΚ; Είναι ουσιαστικά το 20% του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού του τελευταίου, του πιο ουσιαστικού, του 1973. Αυτό είναι.
Και λέμε μακάρι να φθάσουμε κάποια στιγμή, κύριε Πρόεδρε, που να προσδιορίζεται το δομείν μέσα από τον όγκο ενός κτηρίου και να υπάρχουν απλώς οι επιμέρους σημειώσεις όσον αφορά περιοχές, ιδιαιτερότητες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους παραδοσιακούς οικισμούς, αναφέρομαι σε αυτό το εξαίσιο τοπίο το οποίο έχουμε ως χώρα.
Ο άλλος σημαντικός νόμος ήταν ο ν. 4014, όπου για πρώτη φορά αντιμετωπίσαμε μετά από το ν. 1337/1983 το θέμα των αυθαιρέτων. Λύθηκαν τα αυθαίρετα, όπως είχε πει ο μακαρίτης ο Τρίτσης το 1983; Όχι. Απεδείχθη ότι επιταχύνθηκε η διαδικασία, χωρίς να έχει ευθύνη αυτός. Η ευθύνη, όμως, μεταφέρθηκε. Γιατί; Γιατί ουδέποτε προχώρησε η επιχείρηση πολεοδομικής ανασυγκρότησης ΕΠΑ. Αν αυτή είχε προχωρήσει, τότε θα ήταν αλλιώς τα δεδομένα, θα είχαμε προχωρήσει σε διαφορετικές επεκτάσεις των σχεδίων πόλεων, πολεοδόμησης κ.ο.κ..
Ποιο άλλο σημαντικό κεφάλαιο δημιουργήθηκε από αυτά τα τρία μεγάλα νομοθετήματα, από αυτούς τους τρεις μεγάλους νόμους; Άλλαξε το καθεστώς –αν θέλετε- συναλλαγής με το κράτος. Η ηλεκτρονική υποβολή και διεκπεραίωση των αυθαίρετων δεν ήταν ένα μικρό πράγμα και άκουσα με χαρά από τον Υπουργό ότι θα το προχωρήσει από εδώ και πέρα σε όλα.
Όταν είχα συντάξει την πρώτη οικοδομική άδεια και πήγα στην Πλατεία Θεάτρου που ήταν τότε το Πολεοδομικό Γραφείο στην Αθήνα, αισθάνθηκα ντροπή, γιατί ήμουν πίσω από έναν πάγκο, όπου κατέθετα, μου πετούσαν «παρ’ το πίσω, δεν κάνει, παρ’ το πίσω, δεν κάνει, άλλαξε αυτό το σχέδιο, κάνε εκείνο». Αυτά την εποχή που δεν υπήρχαν κανόνες, ήταν απλά τα πράγματα. Έλεγα: «Είμαι εγώ επιστήμονας; Σπούδασα αυτό το πράγμα; Τι λάθος έκανα που δεν πήγα να γίνω γιατρός να με σέβονται οι πάντες;».
Σήμερα, με την ηλεκτρονική κατάθεση, εφόσον προχωρήσει αυτό -και πρέπει να προχωρήσει- σε όλο το δημόσιο, θα αλλάξει η χώρα μας, θα αλλάξουν όλοι νοοτροπία.
Το άρθρο 10 του νόμου 4067 είναι ένα σημαντικό άρθρο και θέλω, κύριε Υπουργέ, να το επανεκτιμήσετε. Τι κάνει; Στις φορτωμένες περιοχές, στις φορτωμένες πόλεις, όπως είναι η Αττική, δίνει τη δυνατότητα να δημιουργηθούν χώροι ελεύθεροι και χώροι πρασίνου. Εκεί που έχεις μία μεγάλη έκταση, δίνεις μπόνους στην οικοδόμηση, αλλά ταυτόχρονα αποδίδει στο κοινό την έκταση του ακάλυπτου χώρου. Δηλαδή, εάν έχεις τέσσερις χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα σε μία περιοχή με τη συνένωση -γιατί δίνει μπόνους και στη συνένωση- 60% η κάλυψη, δηλαδή, τέσσερα επί τέσσερα μας δίνει δεκαέξι, που σημαίνει χίλια εξακόσια τετραγωνικά μέτρα δίδονται σε κοινή ωφέλεια. Να τον προχωρήσουμε παραπάνω όπου χρειάζεται, προκειμένου αυτός ο νόμος να είναι χρήσιμος.
Το θέμα των φυτεμένων δωμάτων γιατί το κάναμε να μη χρειάζεται οικοδομική άδεια ούτε καν μικρής κλίμακας; Για να μπορεί να βοηθήσει ο κάθε πολίτης στις μεγάλες πόλεις να υπάρξει λίγο παραπάνω οξυγόνο. Γιατί εγώ πρέπει να τρέχω για να καταθέτω τον ίδιο φάκελο -και όταν λέω «εγώ», εννοώ ο πολίτης- για να κάνω στο δώμα που είναι δικό μου, είκοσι τετραγωνικά και να βάλω φασολιές ή πράσινο μαρούλι και να το βλέπω; Στην Αμερική δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό. Καταθέτεις ένα χαρτί και λες «αυτό είναι δικό μου», να και ο μηχανικός που σου λέει ότι υπάρχει στατική επάρκεια και το κάνεις. Ίσως δεν μπορεί να ισχύει για όλα. Αναφέρομαι στον προηγούμενο νόμο που άλλαξε τις κατηγορίες. Τουλάχιστον να το πάτε κλιμακωτά, να βρεθεί ένας τρόπος. Αυτό το «απαγορεύω» μάς ξαναγυρνά στο κράτος-αφέντη και μάλιστα, ενώ έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε πράσινο.
Έρχομαι στο άρθρο 53, που αλλάζετε και που αφορά στον τρόπο έκδοσης οικοδομικών αδειών στις εκκλησίες. Σεβόμαστε την Εκκλησία, αλλά είναι μία μεγάλη τομή με το ν. 4030, που σας είπα και πριν. Και η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί μία συντεταγμένη πολιτεία, στην οποία είναι μέρος της. Εάν η Εκκλησία θέλει να χτίζει τις εκκλησίες διαφορετικά, γιατί είναι ένα ξεχωριστό έργο, τι να πούμε για τα νοσοκομεία, που πραγματικά είναι εξειδικευμένο ως έργο; Τότε να κάνουμε ένα νομοσχέδιο και να πούμε ότι όλες οι ειδικές κατασκευές θα ανήκουν στους φορείς οι οποίοι τις εποπτεύουν.
Θα μπορούσαμε κάλλιστα -και δεν το λέω επειδή είναι νόμος δικός μου και επανέφερε μία τάξη που είμαστε η μόνη πολιτεία που δεν την έχει- στο νομοσχέδιο, εκεί που υπάρχουν ιδιάζουσας σημασίας θέματα στην Εκκλησία, να συμμετέχει στην Αρχιτεκτονική Επιτροπή ένας αρχιτέκτονας τον οποίο θα υποδεικνύει η Εκκλησία ή ένας ιστορικός, αλλά όχι να φτιάξουμε Υπηρεσία Δόμησης που να ανήκει στην Εκκλησία, Αρχιτεκτονική Επιτροπή που να ανήκει στην Εκκλησία κ.ο.κ. Αυτά είναι υπερβολές.
Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι, δυστυχώς, οδηγούν τα πράγματα στα άκρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η καύση των νεκρών. Έχουμε νομοθετήσει τέσσερις φορές -εγώ έχω τύχει σε τέσσερα νομοσχέδια και έχω εισηγηθεί μόνος μου ένα- και δεν έχουμε κάνει ακόμα ένα αποτεφρωτήριο; Το ξεκίνησε ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη και δεν προχώρησε. Το ξεκίνησε ο Δήμος Λαυρεωτικής, πήρε απόφαση ο Δήμος Λαυρεωτικής. Παρενέβη η Μητρόπολη και ο γνωστός Μητροπολίτης και έκαναν πίσω όλοι. Και πρώτοι απ’ όλους οι δημοτικοί σύμβουλοι του ΠΑΣΟΚ.
Θα ήθελα να παρακαλέσω στο επόμενο νομοσχέδιο να το λύσουμε αυτό. Έχει γίνει μία πολύ ωραία πρόταση, την οποία έχει συντάξει, απ’ ό,τι ξέρω, ο Νίκος Αλεβιζάτος. Υπάρχει μία επιτροπή της Βουλής. Δείτε την μήπως χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι και να το λύσουμε αυτό. Αποτελεί ντροπή να φεύγει όποιος δεν θέλει, γιατί έχει αφήσει συμβολαιογραφική πράξη ή διαθήκη και να τον πηγαίνουμε στη Βουλγαρία.
Θα σας θυμίσω το γεγονός της καύσης της Μαρίας Κάλλας. Εκάφθη εις Παρισίους, ήρθε εδώ στην Αθήνα, μπήκε σε σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού ο αμφορέας με την τέφρα της και ο τότε Υπουργός Πολιτισμού ο κ. Νιάνιας, τη σκόρπισε στο Αιγαίο. Αυτό θα κάνουμε; Πρέπει να είμαστε όλοι επώνυμοι; Να ξοδεύουμε ένα κάρο λεφτά; Πρέπει να το λύσουμε αυτό.
Η πρόταση που γίνεται είναι σωστή. Να φύγουμε έξω από τα κοιμητήρια. Τα κοιμητήρια ανήκουν στις εκκλησίες, τους παπάδες. Ωραία. Οι δήμοι μπορούν να πάνε σε άλλους χώρους. Υπάρχουν προδιαγραφές, δεν είναι οχλούσες. Να το λύσουμε, να τελειώσει.
Σας ευχαριστώ πολύ. |
