Αγαπητοί φίλοι του Συλλόγου της Πετρούπολης,
Κυρίες και Κύριοι,
Χαίρομαι ειλικρινά, που βρίσκομαι σήμερα εδώ και με τη ζεστή συντροφιά των Μυτιληνιών της Πετρούπολης, ανάμεσα σε τόσους γνωστούς και φίλους.
Προσκλήθηκα και εγώ  να μιλήσω για τον Τάκη Χατζηαναγνώστου, μολονότι δεν είμαι ειδήμων στα λογοτεχνικά  και στα λοιπά ενδιαφέροντα, που τον κατέστησαν, φγνώστο και αγαπητό στο κοινό, συγγραφέα. Θα μου πείτε γιατί τότε αποδέχθηκα την εξαιρετικά πράγματι για μένα τιμητική πρόταση και βρίσκομαι σήμερα απέναντί σας να σας ταλαιπωρώ; Για ένα και μόνο λόγο: για να σας μιλήσω για τον άνθρωπο Χατζηαναγνώστου, όπως εγώ τον γνώρισα και τον έζησα όλα αυτά τα χρόνια, και είναι πολλά, δυόμιση δεκατίες. Για το ανήσυχο και δημιουργικό αυτό πνεύμα, που δεν σταματά ποτέ να εργάζεται, να εργάζεται παραγωγικά, τόσο στο χώρο των γραμμάτων όσο και στην κοινωνία.
Θεωρώ τιμή μου, που απ’ τις πρώτες κιόλας  μέρες που πάτησα το πόδι μου στη Λέσβο, σχεδόν 25 χρόνια πριν, γνώρισα τον Τάκη ως φυσική παρουσία και η γνωριμία μας αυτή παρέμεινε ανέφελη ως σήμερα.
Πολύ πριν, στα πέτρινα χρόνια της επταετίας, εμιγκρέδες, με είχε κάνει κοινωνό για την συγγραφική του αξία και το ταλέντο του ο Βασίλης Βασιλικός που μαζί συμμετείχαν στα πρώτα τους συγγραφικά βήματα σε σχετικό διαγωνισμό διηγήματος. Μη θαρρείτε πως πολιτικοί ήταν οι λόγοι που κράτησαν αυτή τη φιλία μας, τη συνεργασία και την αμοιβαία συμπάθεια. Κάθε άλλο. Αλώστε ο Τάκης δεν είναι απ’ αυτούς τους ανθρώπους που θα επιδιώξουν να προσεγγίσουν πολιτικούς για ίδιον όφελος ή για προσωπικές εξυπηρετήσεις. Με τις διάφορες ιδιότητες που κατά καιρούς είχα, του Νομάρχη, Γεν. Δ/ντη ΕΡΤ, του βουλευτή, του Υπουργού και του Ευρωβουλευτή, θυμάμαι πως τις περισσότερες φορές, εγώ ήμουν αυτός που τον «αναγόρευα» (που λεν και οι Μυτιληνιοί) – που τον έψαχνα – και όχι αυτός.
Να σας πω ακόμη ότι συχνά «μούτρωνε» όταν ξεχνούσα ή καθυστερούσα να του απαντήσω ή να πράξω κάτι απ’ αυτά που μου έλεγε και αφορούσαν τον αγαπημένο του τόπο ή την Λεσβιακή Παροικία, στα πάρα πολλά χρόνια που διατέλεσε ο πρόεδρος και η ψυχή της δράσης της, μαζί με τους συνεργάτες του. 
Η πρώτη μας «αντιπαράθεση» ήταν όταν επιτακτικά μου ζήτησε να μεριμνήσω να τοποθετηθεί αναμεταδότης της ΕΡΤ στην Κράτηγο. Παρότι προσπάθησα –άργησε να τοποθετηθεί διότι προηγούντο δεκάδες χωριά που δεν ελάμβαναν το σήμα της  ΕΡΤ. Όταν πλέον στα τέλη του 1986 άφησα την Νομαρχία για να αναλάβω την διοίκηση της ΕΡΤ γνώρισα από τους ανθρώπους της τηλεόρασης και του κινηματογράφου την άλλη σπουδαία ενασχόληση του Τάκη και που ήταν η συγγραφή ή η προσαρμογή συγγραφικών έργων στις ανάγκες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Όλοι αναγνώριζαν την δεξιοτεχνία του σ’ αυτό το είδος της τέχνης –ήταν από τους ελάχιστους πουν την γνώριζαν- και που εκείνη την εποχή είχε μεγάλες δυσκολίες δεδομένης της  τότε τεχνολογίας που υπήρχε αλλά και των  πτωχών  οικονομικών δεδομένων. 
Κατανόησα εκείνα τα χρόνια ότι ένα από τα δύσκολα και συνάμα αρνητικά στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο αλλά και στο σύγχρονο θέατρο στην χώρα μας ήταν και η «σεναριο-πενία». Η συμβολή του Χατζηαναγνώστου στον τομέα αυτό, αντικειμενικά θεωρείται αποφασιστικής σημασίας, αφού άνοιξε δρόμους και δημιούργησε τη δική του Σχολή.
Στα χρόνια της παραμονής μου στην ΕΡΤ οι επαφές και οι συναντήσεις μας ήταν συχνές και κάθε φορά λύναμε όλο και κάποιο θέμα.
Πως κύλησε τόσο γρήγορα ο καιρός και να’ μαι εδώ τώρα, μεσήλικας πια να  αναπολώ το ξόδεμα της ζωής μας, όπου και οι δύο μας θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, και να το νομίζαμε τόσο εύκολο! Ο Τάκης με τα βιβλία και το γράψιμο και εγώ ασχολούμενος με τις παλιές πέτρες, τις μαρμαροκολώνες ή τα κουφάρια μιας ανεπανάληπτης βιομηχανικής περιόδου της Λέσβου. Ας είναι. «Τίποτα δεν πάει χαμένο» που λέει ο θυμόσοφος λαός μας.
Μπορεί ο Τάκης και οι άλλοι αξιόλογοι νεώτεροι δημιουργοί να μην κατάφεραν να ξαναδημιουργήσουν μια καινούργια Λεσβιακή Άνοιξη, ο ίδιος όμως άγγιξε με την πένα του τις πιο ευαίσθητες χορδές των ανθρώπων, πρόβαλλε με το έργο του τη Λέσβο όσο κανείς άλλος στα νεώτερα χρόνια και το κυριότερο αφήνει μια τεράστια παρακαταθήκη με τα βιβλία του, κληρονομιά που θα αξιολογείται και θα κεφαλαιοποιείται όσο θα περνούν τα χρόνια.
Και θέλω εδώ να καταθέσω, πόσο βασανιζόμουν, όταν παιδαρέλι, ούτε 30 χρόνων, για να με φέρει σε δύσκολη θέση – με παιδευτική διάθεση - άρχιζε να μου μιλά  «Μυτιληνιά» με εκείνο τον εύηχο και υπέροχο τρόπο που εκφέρει την ντοπιολαλιά.  Τότε στα πρώτα μου βήματα (ζάλα) στα Λεσβιακά χώματα ζοριζόμουν. Τώρα όμως που αρκετά καλά  αντιλαμβάνομαι τον γλωσσικό πλούτο της Μυτιληνιάς γλώσσας δύσκολα μπορεί κάποιος να με ξεγελάσει και ο ίδιος να υπομειδιά νικηφόρα. Κι εδώ θέλω να προσθέσω ότι με βοήθησε επίσης πολύ να κατανοήσω αυτό το ξεχωριστό γλωσσικό ιδίωμα ένας στενός συνεργάτης μου στην ΕΡΤ που δεν ήταν άλλος από τον αείμνηστο Στρατή Καρρά.
Όμως δεν μαζευτήκαμε εδώ σήμερα για να κάνουμε φιλολογικό μνημόσυνο, ούτε βέβαια το κλείσιμο και τον απολογισμό του έργου του Τάκη Χατζηαναγνώστου. Δεν τον πήραν δα και τα χρόνια! Ευτυχώς παραμένει θαλερός και «αξιόμαχος», γνωρίζω πως ήδη έχει στα σκαριά πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα και εκκρεμούν προτάσεις για συνεργασίες και διασκευές σεναρίων.
Εδώ, με τη μικρή εμπειρία των τριών χρόνων στην ΕΡΤ , στην πραγματικότητα όχι τόσο  σύντομη, θέλω να εξάρω τις ικανότητες και την προσαρμοστικότητα του Τάκη στο «πάντρεμα» και την ανάδειξη της πεζογραφίας (όπου διακρίθηκε ιδιαίτερα) με τις σύγχρονες απαιτήσεις του θεάματος στην ηλεκτρονική μας πια εποχή.
Είναι γνωστό ότι η συνεργασία του αρχικά με το ΜΠΟΥΡΙΝΙ, και τη ΧΟΡΩΔΙΑ στη Μυτιλήνη άφησε εποχή με το θεατρικό του έργο «Ο Μιχάλης ο Λιόντας» που έφθασε να ανέβει  μέχρι το θέατρο του Μονακό. Ο «Ψαρόγιαννος» με τον Γιώργο Φούντα και την Αλέκα Κατσέλη σημάδεψε μια καινούργια εποχή στον ελληνικό κινηματογράφο. Αλλά εκεί που πραγματικά διακρίθηκε ήταν στην τηλεόραση. Και ποιος δεν θυμάται τον Τάκη απ’ τους «Πανθέους» του Τάσου Αθανασιάδη με την  περιβόητη Μάρμω (Κάτια Δανδουλάκη), που έφθασε στα 106 επεισόδια. Ήταν ένα απ’ τα πολλά διασκευασμένα σενάρια που τον κατέστησαν διάσημο, όπως βέβαια και η «Γαλήνη» του Βενέζη και το «Γυμνό Κορίτσι» που είχε γυριστεί στο Σίγρι και τόσα άλλα.
Γι’ αυτήν την μεγάλη δυνατότητα στησίματος του σεναρίου εκτός από τον μεγάλο Πετριανό κινηματογραφικό παραγωγό τον Γιώργο Ράλλη και ο ίδιος ο Τάσος Αθανασιάδης μου μιλούσαν όταν μ’ επισκέπτονταν στα γραφεία της ΕΡΤ.
Κλείνω μ’ αυτή την σύντομη  αναφορά στον άνθρωπο και δημιουργό Τάκη Χατζηαναγνώστου, που δυστυχώς στην εποχή που ζούμε, της ραγδαίας διάδοσης της πληροφορίας και του ζάπινγκ, ούτε αυτά τα ελάχιστα είναι γνωστά στο ευρύ κοινό και ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Έχω συναντήσει φίλους που πληροφορούνται σήμερα ότι το σενάριο ή τη διασκευή του τάδε πολύ γνωστού έργου, είναι του Χατζηαναγνώστου και πραγματικά εκπλήσσονται.
Αγαπητέ Τάκη - αγαπητέ φίλε και θα μου επιτρέψεις έτσι να σε προσφωνώ - να είσαι γερός κα με καλή διάθεση πάντα, να συνεχίσεις να γράφεις και να δημιουργείς. Σε χρειαζόμαστε όλοι. Σε χρειάζεται ο τόπος σου, η Λέσβος, η Λεσβιακή Παροικία και βέβαια ο πολύ δραστήριος Σύλλογος Μυτιληναίων της Πετρούπολης την ζεστή φιλοξενία των μελών, του οποίου απολαύσαμε όλοι σήμερα, Να ζεις πάντα καμαρωτός για να καμαρώνεις και να σε καμαρώνει η οικογένειά σου, η σύζυγος σου, οι κόρες σου και κυρίως η  μικρή συναδέλφισσά μου η Αρχιτεκτόνισσα. Συναδελφική διαστροφή γαρ.
Κλείνοντας, ευχαριστώ πολύ και συγχαίρω για άλλη μια φορά τον πολυδραστήριο σύλλογο των Μυτιληναίων Πετρούπολης, τον Πρόεδρο του συλλόγου τον φίλο Αχιλλέα Χιωτέλη, την γραμματέα την Ελένη Γραμβουνιώτη και όλους τους συνεργάτες τους.
Σας ευχαριστώ.