Ο εικοστός πρώτος αιώνας βρίσκει τη χώρα μας να είναι σε υστέρηση προσαρμογής στα νέα δεδομένα σε πολλούς τομείς, που οι κοινωνικές ανακατατάξεις και η ιλιγγιώδης τεχνολογική εξέλιξη επιτάσσουν.
Βεβαίως το ακανθώδες θέμα των σχέσεων πολιτείας – εκκλησίας και η επιτακτική πλέον ανάγκη καθιέρωσης διακριτών ρόλων είναι πρωτίστως πολιτικό θέμα.
Το νεοελληνικό κράτος από συστάσεως του, το διέκρινε μια αντίφαση. Από τη μια διακήρυττε ότι η ταύτιση κράτους και ορθόδοξης εκκλησίας υπήρξε αυτονόητο γεγονός και αποτέλεσμα των βασικών διακηρύξεων της εθνικής παλιγγενεσίας και από την άλλη  υποκριτικά  στη συνταγματική χάρτα εγγυόταν -ασαφώς βεβαίως - τις απαραβίαστες θρησκευτικές ελευθερίες.
Η διασφάλιση της ακώλυτης άσκησης τους και ο σεβασμός των θρησκευτικών πεποιθήσεων υπήρξε προσχηματικός.
Τα τελευταία χρόνια, παγιώνεται η άποψη στην κοινωνία αλλά και στο χώρο της προοδευτικής πλευράς της εκκλησίας ότι ο σφικτός εναγκαλισμός  πολιτείας - εκκλησίας υπονομεύει και την απρόσκοπτη λειτουργία του κράτους -αναιρώντας τις αρχές της ισοπολιτείας- αλλά και της εκκλησίας που παρεκκλίνει από τον στόχο της, που είναι η ανάδειξη και η εμβάθυνση του πνευματικού της έργου, που βασίζεται στη διάδοση των λόγων αγάπης και της αλληλεγγύης.
Στο λυκόφως του νέου αιώνα τα δεδομένα οδηγούν στην κατεπείγουσα ανάγκη ανατροπής της επί δεκαετίες μακάριας αντιμετώπισης ενός απαρχαιωμένου θεσμικού πλαισίου έτσι ώστε η ευθύνη της εύρυθμης λειτουργίας και της οργάνωσης της κοινωνίας μας να είναι αποκλειστικό καθήκον της πολιτείας.
Διοικητική αρμοδιότητα επί των πολιτών δεν είναι νοητό να έχουν από κοινού κράτος ή εκκλησία.
Το τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα της τελευταίας δεκαπενταετίας άλλαξε άρδην την όψη και τη λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας, επηρεάζοντας βαθύτατα τις δομές της.
Η εμπλοκή της εκκλησίας σε θέματα διοίκησης επί των πολιτών στις σύγχρονες δημοκρατίες έχει ξεκαθαριστεί εδώ και έναν αιώνα και οι διακριτοί ρόλοι είναι πλήρως κατοχυρωμένοι :
• Καμία διοικητική αρμοδιότητα δεν ασκεί η εκκλησία σε θέματα επισημοποίησης γάμου, ονοματοδοσίας παιδιών, ταφή νεκρών, ή συμμετοχή σε πολιτειακές τελετές, Κοινοβουλευτικές, κυβερνητικές κλπ.
• Ο θρησκευτικός όρκος αφορά τους ανθρώπους της εκκλησίας εντός των χώρων αυτής, η πολιτεία αρκείται στην πολιτική διαβεβαίωση.
• Η μισθοδοσία των λειτουργών της εκκλησίας αφορά την ίδια και μόνο κ.α.
Η αλλαγή της κοινωνικής όψης  της χώρας - περίπου το 10%  του πληθυσμού είναι μετανάστες μη χριστιανικών δογμάτων – έχει επηρεάσει αρχέγονες αντιλήψεις και σαφώς από μονοπολιτισμική κοινωνία σταδιακά μεταβαλλόμεθα σε πολυπολιτισμική. 
Στις διαβιούντες αλλοθρησκευτικές κοινότητες, επί πόσο χρόνο θα αρνούμαστε τα δικαιώματά τους που απορρέουν και από τις δεσμευτικές για μας διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και από τον χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Δυστυχώς ανασταλτικός παράγοντας για τη μη εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών μας υπήρξαν οι συντηρητικές ηγεσίες της εκκλησίας της Ελλάδας που έθεταν εκβιαστικά διλήμματα στην κοινωνία και πρωτίστως στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία του τόπου.
Η χριστιανοσύνη όμως δεν είναι κρατική και κυρίως δεν είναι εθνική οντότητα.
Η εκκλησία προσεταιριζόταν την εκάστοτε πολιτική εξουσία προκειμένου να έχει συνδιοικητική εξουσία επί των πολιτών.
Όμως η πολιτική ισχύς βρίσκεται στον αντίποδα της αντιεξουσιαστικής θεωρίας, που είναι η θεμελιώδης αρχή του χριστιανισμού.
Η ελληνική πολιτεία από την πλευρά της πρέπει να κατανοήσει ότι το ζήτημα του πλήρους διαχωρισμού των σχέσεών της με την εκκλησία είναι αποκλειστική της ευθύνη.
Η πρόσφατα επαναφερθείσα πρόταση περί δημοψηφίσματος όπου ο λαός θα αποφασίσει, είναι παρελκυστική και η εσπευσμένη αποδοχή της από τον Πρόεδρο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και άκαιρη είναι και σύγχυση δημιουργεί.
Πόθεν τεκμαίρεται ότι για θέματα διοίκησης το κράτος θα πρέπει να συναποφασίζει με την ηγεσία της εκκλησίας;
Τα δικαιώματα του κράτους γιατί πρέπει να γίνονται Lotteria ;
Η αντιδραστική και εξουσιομανής πλευρά της εκκλησιαστικής ηγεσίας κατέφυγε στο εύρημα του δημοψηφίσματος επί εποχής Χριστόδουλου Παρασκευαϊδη προκειμένου να διατηρήσει την εκχωρηθείσα ελέω Βαυαρικής Βασιλείας  συνδιοικητική εξουσία της.
Δημοψήφισμα σημαίνει ότι η ελληνική πολιτεία αμφισβητεί το αναφαίρετο δικαίωμά της στη διοίκηση του κράτους και επιθυμεί την συνδιοίκηση με αναρμόδιο φορέα.
Η εποχή όπου τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα εξαρτώνταν από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις έχει παρέλθει.