«Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να πρωτοπορήσει στην επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος για το θέμα του διαχωρισμού κράτους - Εκκλησίας …», υπογράμμισε ο Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και τ. Υπουργός Νίκος Σηφουνάκης, μιλώντας σήμερα (6-6-2006) στην παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Βασιλάκη «Η Μάστιγα του Θεού». Το βιβλίο παρουσίασαν επίσης οι Λεωνίδας Κύρκος, Στέφανος Μάνος και Μιχάλης Σταθόπουλος, ενώ συντονιστής ήταν ο δημοσιογράφος Ριχάρδος Σωμερίτης. «Από το 1981 δρομολογήθηκαν σημαντικές αλλαγές από την Κυβέρνηση του Αντρέα Παπανδρέου, παρά την σφοδρή αντίδραση της Συντηρητικής Παράταξης και της ηγεσίας της Εκκλησίας. Αυτόματο διαζύγιο, πολιτικός γάμος αναγνώριση ανύπαντρης μητέρας, νόμος για Εκκλησιαστική περιουσία που αν και ψηφίστηκε έμεινε ανενεργός κ.α. Μετά τα όσα συνέβησαν, τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα που κουκουλώθηκαν – η Ελληνική κοινωνία δείχνει ακόμα ώριμη για να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά στην απεμπλοκή των λειτουργιών Εκκλησίας – Κράτους», σημείωσε ο Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Υπογράμμισε πως, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν ήταν ποτέ ούτε πολιτικά «άχρωμος», ούτε πολύ περισσότερο ένας Εκκλησιαστικός παράγοντας που ως κύριο καθήκον του είχε τον ποιμαντικό λόγο και την ανάδειξη του σπουδαίου πνευματικού ρόλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο κ. Χριστόδουλος, είπε, επεδίωκε ανέκαθεν να διαδραματίσει – πολιτικό - «εθναρχικό ρόλο». «Αντιτάχθηκα, όπως και πολλοί άλλοι σε αυτά τα σχέδια του, όχι βέβαια από αντιεκκλησιαστικό μένος, αλλά από πίστη για την ανεξαρτησία της πολιτικής και σαφέστατα από σεβασμό στον διαφορετικό ρόλο της Εκκλησίας, η οποία από πνευματική κυψέλη μεταβαλλόταν σε όχημα για την επίτευξη αλλότριων σχεδίων και μικροπολιτικών συμφερόντων. Η κυβέρνηση Σημίτη αλλά και όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι που αντιταχθήκαμε στο Προνουτσιαμέντο του Χριστόδουλου δεχθήκαμε τις λοιδορίες, τους αφορισμούς και τους εκφοβισμούς του κυρίου Προκαθήμενου. Δώσαμε όμως με αξιοπρέπεια την μάχη για να μην περάσει το «Αρχιεπισκοπικό Προνουτσιαμέντο», επεσήμανε ο Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Τόνισε πως στη κρίση «για τις ταυτότητες», δημιουργήθηκε πραγματικός κίνδυνος «κοινωνικού διχασμού, ακριβώς γιατί οι χρονίζουσες συμφύσεις στις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας επέτρεψαν στην νεοφώτιστη τότε ηγεσία της Εκκλησίας, παρερμηνεύοντας εσκεμμένα ή καλύτερα σκόπιμα τον ποιμαντικό και πνευματικό ρόλο της, να μεταμορφωθεί σε ένα άτυπο πολιτικό σχήμα που επεδίωξε με προκλητικό τρόπο να συμμετάσχει στη νομή της εξουσίας. Ακολουθήσαμε τότε πολλοί τον πικρό δρόμο της μοναξιάς που ταυτόχρονα όμως ήταν και ο δρόμος της αλήθειας. Κάποιοι το λιγότερο σφύριζαν αδιάφοροί, άλλοι κρύφτηκαν, όμως ευτυχώς η κρίση εκείνη δεν πήρε την μορφή ενός ανοιχτού διχασμού, χάριν στην ψυχραιμία και την αυτοσυγκράτηση πολλών προοδευτικών ανθρώπων και της Αριστεράς». Υπενθύμισε ότι λόγω της στάσης που τήρησε και των θέσεων του, «από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών με Φαξ, υπαγόρευσαν το κείμενο αφορισμού μου και απαγόρευσης της εισόδου μου σε εκκλησίες της Λέσβου στο Σύνδεσμο κληρικών του Ακριτικού Νομού. Πληροφορήθηκα όλες τις λεπτομέρειες, δύο χρόνια μετά και ο Πρόεδρος τους, Ιερέας Κύριλλος Σύκης μου ζήτησε συγνώμη». Σημείωσε ακόμα πως «η κρίση που ξέσπασε στους κόλπους της ίδιας της Εκκλησίας στις αρχές του 2005, αποκάλυψε σε όλο το επικίνδυνο μεγαλείο, το βάθος της σήψης, της παρακμής, αλλά και το μέγεθος των ευθυνών όσων από χρόνια δούλεψαν συστηματικά για να δημιουργήσουν και να συντονίσουν έναν ιδιότυπο «παρακρατικό μηχανισμό», με Βαβύληδες και άλλους, προκειμένου και να πάρουν τα ηνία της ηγεσίας της Εκκλησίας, αλλά και να νέμονται πολιτική και οικονομική εξουσία, χωρίς πρωτίστως να έχουν υποβληθεί στην «βάσανο» της νομιμοποίησης από τον λαό». Εξάλλου ο κ. Σηφουνάκης ανέφερε πως «οι ακραίου τύπου επιθέσεις του κ. Χριστόδουλου σε διανοούμενους, Πανεπιστημιακούς, αλλά και πολιτικούς, με επίθετα και χαρακτηρισμούς του τύπου «γραικύλοι», «πουρκουάδες», «μίσθαρνα ξένων δυνάμεων» και άλλα τέτοια, δεν ήταν κουβέντες που του ξέφυγαν εξαιτίας του οίστρου του να παίξει στα κανάλια και σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Είναι ενταγμένες σε ένα απλοϊκό και συνάμα επικίνδυνο σκεπτικό, που λέει ότι ο ορθολογισμός και οι σύγχρονες ιδέες, προβληματίζουν και αγγίζουν τον απλό άνθρωπο και γι' αυτό πρέπει να απαξιωθούν». Επίσης υπογράμμισε πως «ο Ελληνοχριστιανισμός της Χούντας, άρχισε να αναβιώνει ξανά σε σύγχρονες συνθήκες και παραλλαγμένος ελάχιστα ως «Ελληνοορθοδοξία», πήρε την μορφή ενός ιδεολογικού ρεύματος. Στους κυρίαρχους εκφραστές αυτού του ρεύματος, όπως υπογραμμίζει και στο βιβλίο του, ο κ. Βασιλάκης, συγκαταλέγεται και ο νυν Αρχιεπίσκοπος που δεν δίστασε να υπονομεύσει τον φάρο της Ορθοδοξίας, το Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο σε τέτοιο βαθμό που θα τον ζήλευαν και οι Τούρκοι πολέμιοί του …»