|
| . . . |
|
|
| |
| Αν κάτι διαπερνά σαν «κόκκινη κλωστή» την πολιτική και κοινωνική ιστορία της Ευρώπη , αυτό είναι οι επίμονοι και πολλές φορές σκληροί αγώνες για την κατάκτηση του δικαιώματος ψήφου, της «καθολικής ψήφου», για την συμμετοχή των πολιτών στα κέντρα λήψης και διαμόρφωσης των αποφάσεων.
Η αντιπροσώπευση, μέσω της εκλογικής διαδικασίας κατ’ αρχήν σε εθνικό επίπεδο, καταγράφηκε ως μια από τις μεγαλυτέρες νίκες της «κοινωνίας των πολιτών» και συνέβαλε όχι μόνο στην εδραίωση των δημοκρατικών θεσμών, αλλά και στην ενίσχυση της θέσης κοινωνικών ομάδων (π.χ εργαζομένων, συνδικάτων κ.α.) που αποκτούσαν διαρκώς αυξάνοντα ρόλο στην πολιτική σκηνή και στην διαμόρφωση κρίσιμων αποφάσεων.
Η ιστορική αυτή υπενθύμιση καθίσταται αναγκαία για δύο λόγους :
- γιατί σήμερα έχουμε πλέον «υπερεθνικούς θεσμούς», όπως π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση, που οι πολιτικές τους όχι μόνο επηρεάζουν, αλλά πολλές φορές καθωρίζουν τις εθνικές πολιτικές (οικονομική, κοινωνική, ασφαλιστικό, περιβάλλον κ.α.)
- γιατί σε λίγες μέρες όλοι οι Ευρωπαίοι και συνεπώς και εμείς οι Έλληνες θα είμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη πρόκληση: Η Ευρωπαϊκή Ένωση που πρόσφατα (επί Ελληνικής Προεδρίας) γνώρισε την μεγαλύτερη διεύρυνση της ιστορίας της, με 10 νέα κράτη – μέλη, καλείται να εκλέξει το νέο της Κοινοβούλιο. Οι λαοί της, οι πολίτες της καλούνται να στείλουν τους Εκπροσώπους τους στο Ευρωκοινοβούλιο.
Τα τελευταία χρόνια και στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική, το φαινόμενο της «πολιτικής απάθειας» προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις.
Σύμφωνα μάλιστα με τις εκτιμήσεις της Κομισιόν τα ποσοστά αποχής που αναμένονται στις Ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου θα είναι συντριπτικά.
Μήπως οι Ευρωπαίοι πολίτες αποκόπηκαν από τις ιστορικές ρίζες τους; Μήπως απεμπολούν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα που με αγώνες κατέκτησαν;
Οι απαντήσεις είναι σύνθετες αλλά και οδυνηρές .
Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια, η πολιτική «γραφεικρατικοποιήθηκε» και αποξενώθηκε από τους λαούς. Οι διαχειριστικές λογικές και οι «σφικτές» οικονομικές πολιτικές απογοήτευσαν και δυσαρέστησαν τους πολίτες. Ο σχεδιασμός και η λήψη αποφάσεων από μια στενή γραφειοκρατική ομάδα «τεχνοκρατών» μεγαλώνει καθημερινά την απόσταση ανάμεσα στους πολίτες και τους διαχειριστές της εξουσίας. Το σημαντικότερο από όλα, όπως καταγράφεται και σε μια πρόσφατη της Ευρωπαϊκής Έπιτροπής είναι ότι οι ερωτηθέντες (κατά κύριο λόγο εργαζόμενοι Ευρωπαίοι πολίτες) έχουν την πεποίθηση ότι οι ελίτ, πολιτικές και κοινωνικές, δεν αναγνωρίζουν τα προβλήματα τους, τόσο στην εθνική, όσο και στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Αυτό σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας έχει σαν αποτέλεσμα μια βαθιά κρίση εκπροσώπησης. Μια κρίση που εκφράζεται τόσο από την ενίσχυση ακροδεξιών, λαϊκίστικών κομμάτων, όσο και από την γενίκευση του φαινομένου της «πολιτικής απάθειας».
Ας μην λησμονούμαι ότι η μεγάλη περιπέτεια της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, δυστυχώς σε ένα κρίσιμο σταθμό της, αυτόν του Μάαστριχτ το 1992 «σφραγίστηκε» από μια συντηριτική – νεοδεξιά λογική (λόγω της ισχυρής πλειοψηφίας που είχαν τότε οι δεξιές Κυβερνήσης) που ισχυροποίσε τον ρόλο των τραπεζιτών και περιόρισε την όλη εξέλιξη σε «ασφυκτικά οικονομίστικα και λογιστικά πλαίσια», χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες, χωρίς αναπτυξιακές πολιτικές.
Χρειάστηκε οι προοδευτικές δυνάμεις (μέσω της αλλαγής συσχετισμών και με μια σχετική πλειοψηφία των Κεντροαριστερών Κυβερνήσεων) να κάνουν μια πρώτη σημαντική απόπειρα στο Άμστερνταμ το 1997, για να ανατρέψουν εν μέρει την συντηριτική – νεοφιλελεύθερη αντίληψ , περί Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και να φέρουν στην ημερήσια διάταξη μια πιο κοινωνική ατζέντα .
Η αντιπαράθεση μιας προοδευτικής και μιας συντηριτικής – νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την πορεία της Ευρώπης είναι συνεχής και ουσιαστική.
Για να ισχυροποιηθεί η λογική της Ευρώπης των λαών και των πολιτών, της Ευρώπης της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ασφάλειας, της πλήρους απασχόλησης , χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να είναι πρωταγωνιστές των εξελίξεων οι ίδιοι οι πολίτες . Η δική τους παρέμβαση και κινητοποίηση, είναι αυτή που παραμερίζει τις στενές γραφεικρατικές ελίτ , των τεχνοκρατών και των τραπεζιτών, είναι αυτή που απαντάει στο «έλλειμα δημοκρατίας».
Οι πολίτες της Ευρώπης, μπορούν να ξαναεπικαιροποιήσουν τις ιστορικές τους κατακτήσεις και να εκμεταλευτούν την μεγαλύτερη από αυτές που είναι το δικαίωμα της «καθολικής ψήφου».
Το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, θα είναι θεσμικά ενισχυμένο με νέες σημαντικές αρμοδιότητες νομοθετικές και ελεγκτικές.
Τα 450 εκατομμύρια Ευρωπαίων Πολιτών που καλούνται στις κάλπες στις 13 Ιουνίου, μπορούν να είναι ο καταλύτης εξελίξεων και στην φυσιογνωμία της Ε.Ε., αλλά και στον χαρακτήρα των πολιτικών που θα ασκηθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την οικονομία, την ανάπτυξη, τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων. | |
|
|
 |
 |
|
|
|
